De grens tussen Sint Maarten en Saint-Martin is niet meer dan een stippellijntje op de kaart. Maar sinds de coronacrisis loopt er een harde scheidslijn over het eiland, meldt NRC op haar website. „Je bent nu beter af aan Franse kant. Veel beter.”
‘Onbegrijpelijk!” Franck Vuillemin gooit zijn handen in de lucht, boven zijn gebruinde blote bast. Hij heeft dan al verteld hoe zwaar alle bewoners van Sint Maarten zijn getroffen door de coronapandemie en hoe goed zijn helft van het Caribische eiland, Saint-Martin, de extra geldstroom kan gebruiken die nu vanuit Frankrijk over de oceaan vloeit.
Dit is wat Franck Vuillemin, topchef in een luxe restaurant dat een paar palmbomen verderop in de baai van Grand-Case vis en dure wijnen opdist, niet begrijpt: terwijl Frankrijk op alle fronten bijspringt om de ene helft van het eiland door de crisis te trekken, wil Nederland voor de andere helft van zulke gulheid niets weten. De verbazing klinkt door in zijn stem: „Voelen jullie je dan niet verantwoordelijk?”
Een grens is wat je ervan maakt. Weinig bijzonders, in het geval van Sint Maarten/Saint-Martin. Een stippellijntje op de kaart en bij elke grenspost een monument met wapperende vlaggetjes langs de weg. Geen bewakers, geen stempelzetters, zelfs geen hobbel in het asfalt. Vaak moet je zoeken om te zien waar het Koninkrijk der Nederlanden eindigt en Frankrijk begint.
Totdat het crisis is. Dan wordt alles anders. Want Saint-Martin mag dan een beetje autonomie genieten, het blijft Frans grondgebied. Sint Maarten daarentegen is net als Curaçao en Aruba een zelfstandig land binnen het Koninkrijk. Saint-Martin stemt mee voor de Franse en Europese verkiezingen. Sint Maarten heeft een eigen premier, een eigen kabinet, een eigen nationaal parlement en eigen ministeries met hun eigen secretarissen-generaal. Op Saint-Martin waait de Franse driekleur, Sint Maarten voert zijn eigen vlag.
Nu het coronavirus het Caribische cruisetoerisme heeft uitgeschakeld en de eilandeconomieën in de regio in een crisis heeft gestort, betekent dat een wereld van verschil. Wie aan de Franse zijde woont, wordt royaal geholpen vanuit Parijs. De 40.000 bewoners aan Nederlandse zijde – het officiële inwonertal, vanwege het grote aantal illegalen ligt het feitelijke cijfer dichter bij de 60.000 – moeten het zelf rooien.
Van Nederland kreeg Sint Maarten wel het aanbod rentevrij geld bij te lenen om zichzelf te bedruipen. Maar daar moesten ingrijpende hervormingen tegenover staan. Die waren zo veeleisend dat Sint Maarten vorige week, net als Curaçao en Aruba, de nieuwste voorwaarden afwees. En zo is de Sint Maartense regering, zonder deal met Nederland, op zichzelf aangewezen.
Lees het volledige artikel op https://www.nrc.nl/nieuws/2020/07/18/sint-maarten-kijkt-ineens-jaloers-naar-saint-martin-a4006347
